Przyleganie
Galeria ASP w Katowicach, Rondo Sztuki 21 maja – 21 lipca 2024
Udział biorą: Richard Long, Iza Tarasewicz, Alicja Bielawska, Maria Stokłosa, Cecylia Malik, Saša Spačal, Petra Janda, Isolde Venrooy, Sylvia Noronha, Michał Smandek, Agnieszka Brzeżańska, Justyna Mędrala, Jakub Stelmach, Grzegorz Hańderek i Mikołaj Szpaczyński
Wystawa pt. "Przyleganie” została zbudowana w relacji do działań Richarda Longa, dla którego kluczowe jest doświadczenie zakorzenienia w krajobrazie, oswajania go poprzez linię wytyczaną własnym krokiem. Chodzenie jako narzędzie, technika i metoda twórcza, ma w sobie krytyczny potencjał, który stał się impulsem do przyjrzenia się archiwum innych ruchów w terenie i związanych z nimi znaczeń.
Zaproszeni artyści i artystki dokonują swoistej biopsji terenu. Materia ziemi wykorzystywana przez nich jako medium, funkcjonuje na zasadach archiwum, w którym poszczególne warstwy są zapisem przebrzmiałych procesów, nie tylko przyrodniczych ale i kulturowych. Stratygrafia terenu objawia się w tym kontekście jako repozytorium zakodowanych tekstów, w których można odnaleźć ślady jednostkowych i pokoleniowych biografii. A intuicyjnie wyczuwalna bliskość krajobrazu i jego mieszkańców znajduje tu potwierdzenie w zbieżności wypełniającej ich tej samej materii, obecnej pod różnymi postaciami.
Ta widmowa geologia jako metoda badań nad czasem, jest wyzwolona z okowów metodologii typowej dla tej dziedziny nauki i okazuje się być laboratorium metafor, przydatnych szczególnie z perspektywy refleksji środowiskowej. Bliskie sąsiedztwa i ścisłe relacje, konglomeraty i kondensacje, okazują się nowymi fundamentami myślenia o rzeczywistości przez pryzmat pojęcia przepływu, wymiany, symbiozy.
Są sposobami złagodzenia niepokojów końca epoki człowieka. Zamiast przekonania o supersprawczości homo sapiens opartej na kontroli i dystansie, przynoszą wizję harmonijnego współbrzmienia, w którym możliwe jest odnalezienie wspólnego rytmu. Jego uzdrawiająca siła bazuje na zestawie ruchów inspirowanych dynamiką splotu, przylegania i zrostu, które składają się na archiwum choreografii nieprzerwanie cyrklującej materii. Dążenie do jasnych podziałów zostaje tu zastąpione przez nadrzędną regułę przenikania. To pieśń rozpisana na wiele głosów, symfonia powiązań jako forma mrocznej ekologii z wpisaną w nią kategorią lepkości, w której każdy byt, o ile zasadne jest w ogóle używanie pojęcia oznaczającego jednostkę, okazuje się przyklejony do innych zestawem wąsów, macek i przyssawek.
Kuratorka: Marta Lisok